Vandaag is het Hoteldeboteldag voor mij en mijn familie. Op deze dag zou mijn moeder jarig zijn geweest… zou, want ze overleed op 14 september 2003 na een lang en triest ziekbed door Alzheimer.
Toen mijn moeder de eerste tekenen begon te vertonen noemde ze dat ze zichzelf hoteldebotel voelde; ze kon de verwarrende indrukken niet meer aan. Alzheimer is een slopende ziekte, in eerste instantie natuurlijk voor de betrokkene zelf, maar ook voor de familie en naasten. Mijn moeder veranderde van een vrouw die sterk was, sociaal erg betrokken en actief naar een ineengeschrompeld mensje dat vastgesnoerd zat in een rolstoel en niet meer in staat was de wereld om zich heen te begrijpen.
Van kwaad ging het naar slechter, ik zal de gruwelijke details besparen, uiteindelijk blies ze haar laatste adem uit nadat de kinderen een week lang 24-uurs wake aan haar bed gezeten hadden. Dat was mooi om mee te maken, tenminste, de versteviging van de onderlinge band, niet de reden.
Sindsdien vieren wij, de kinderen, elk jaar op haar verjaardag Hoteldeboteldag. Een dag met herinneringen en onderlinge banden aanhalen; dat is mooi, dat is goed, maar ik gun het niemand.
Daarom: laten we met Alzheimer doen wat ons met kanker en aids is gelukt. Van een zekere zwarte toekomst naar een situatie waarin nog hoop is. Stort: Alzheimer Nederland